Part one - Firewood

gosh gosh gosh
snel verder!!
(je houdt me van mn huiswerk xD)

Soooory x'd.
~

4.2 Lies.

Cayla

De vraag wat hij bedoelde kwam nooit over mijn lippen. Hij nam me mee naar beneden, naar kelders, zo te zien. Het leek alsof we duizenden trappen af liepen, en de kou overweldigde me. Ik rilde en deed mijn uiterste best mijn klappertanden tegen te houden. Ik wou geen zwakte tonen, niet nu.
'Kom mee.' Zei hij, toen ik langzamer ging lopen, en omdat ik wist dat ik niet tegen hem opgewassen was, liep ik mee.
Uiteindelijk hielden de ellenlange treden op, en stonden we in het donker.
Near ontstak weer een lichtje met zijn vinger, en hij nam het mee, langs de kerkers. Ik zag dat ze van ijs waren gemaakt, en het verbaasde me niets dat ze niet smolten. Het was hier ijskoud.
Hij smeet me in een van de kerkers, en nam het licht weer mee. Ik zag niets. Hoorde niets, voelde alleen de kou, die bezit van me nam, terwijl ik in een rusteloze slaap viel.

De volgende morgen, was licht. Nu de zon scheen, was de kerker lichter, en glinsterde hij, al wist ik niet hoe dat kon. We zaten immers onder de grond. Wat er hierna gebeurde ging heel snel.
'Cayla?' Hoorde ik een aarzelende maar ook opgewonden stem achter me. Ik draaide me om, en zag niets meer dan een bos, krullerige, zwarte haren.
Yara vloog me om de hals.
'Ik dacht dat ik hier voor eeuwig alleen zou zitten, ik was zo bang, ik wist niet wat er met je gebeurde.' Snikte ze, en de tranen gleden over haar wangen. Die waren bleek, en het zag er niet uit bij haar getinte huid.
Ook ik barstte in tranen uit en we hielden elkaar een hele tijd vast, zonder iets te zeggen. De hele angst van het opgesloten zitten was even uit mijn lichaam verdwenen.
'Yara, god, hoelang zit je hier al?' Vroeg ik verbijsterd.
Ze haalde diep adem en haalde haar schouders op.
'Ik weet het niet precies. Misschien een week, misschien iets korter of langer. De tijd gaat hier zo langzaam, en het is altijd zo koud.'
Ik keek haar aan.
'Ben je niet meer uit deze kerker geweest, nadat... Je was opgesloten?'
Ze schudde haar hoofd.
'Ik krijg elke dag wat brood en kaas en een kan water. Dat is het. Verder schenken ze geen aandacht aan me.'
Plotseling leek ze weer in paniek te raken.
'O Cayla, volgens mij hielden ze mij hier alleen maar om jou af te leiden, om te zorgen dat hij... Dat hij je kon beheersen.'
Ik keek haar verbijsterd aan.
'Wat? Beheersen? Bedoel je Near, maar die... Die heeft me niets gedaan, hij is altijd aardig geweest...' Mijn stem stierf weg en mijn adem stokte.
'Heeft hij me hier naartoe meegenomen en trouwens, waar zijn we hier?' Ik begreep niet waarom ik daar niet eerder op was gekomen.
'Ja, ik denk dat hij je heeft meegenomen, geteleporteert lijkt me. Je bent of Fèlia.'
Ik keek haar met een schuin hoofd een beetje schaapachtig aan.
'Fèlia?'
Ze leek een beetje verwilderd en begon snel uit te leggen, alsof we weinig tijd hadden, terwijl het voor mij leek alsof we niet snel gestoord zouden worden hier.
'Een magische wereld. Dit is Huize Commlewood, Near's thuis. Zijn familie ontvoerd al tijden kinderen van de aarde, kinderen die krachtige tekenen van magie vertonen, om hun magie aan te spannen voor hun doelen.'
'O, dus daarom kon hij die lichtjes aansteken met zijn vinger.' Zei ik schaapachtig, alsof dat het enige was waaraan ik kon denken.
Yara knikte heftig.
'Maar ik heb nooit tekenen van magie vertoond.' Ik wist niet waarom ik het allemaal zo snel geloofde. Magie...
'Nee, het zit binnenin je, je... Je kent het niet dus is het niet geactiveerd.'
'En hoe weet jij dit allemaal.'
Als antwoordt knikte Yara met haar hoofd naar iemand achter me.
Ik draaide me om en zag een jongen met warrig bruin haar en felgroene ogen.
'Door hem.' Verklaarde Yara onnodig.

ahaha leuk om te zien hoe je opleeft van een verhaal xD
maareh nice geschreven, moet nog even alles lezen x]

wat erg ik had gelezen
maar ik was gewoon vergeten een reactie te plaatsen
snel verder hoor\!!!!

4.3 Lies.

Cayla

Even bleef mijn mond een beetje open hangen en bekeek ik de jongen met een schuin hoofd.
'Zo.' Hoorde ik Yara mompelen, en ze stond op en liep naar de tralies. 'Dit is dus mijn vriendin, Cayla.'
Hij staarde me even met vreemde blik aan, maar we wendde op hetzelfde moment onze blikken af, en ik staarde naar de grond.
'Hier.' Hij gaf ons het dienblaadje met brood. 'Ik kon niet meer mee krijgen.' Hoorde ik hem er verontschuldigend achteraan zeggen.
'Het is goed zo, heel erg bedankt, zoals altijd.' Zei Yara vol genegenheid.
'Ik zie je vanmiddag, goed.'
Ik keek op en zag Yara knikken, voor ze weer naar mij liep.
'Hij geeft me altijd eten, en... We zijn vrienden geworden. Soms lukt het hem om wat meer mee te nemen, en we praten vaak. Door hem ben ik hier niet dood gegaan aan eenzaamheid en kou. Hij gaf me dekens in de koudste nachten, en nam de schuld op zich als er iets gebeurde dat eigenlijk door mij kwam.'
Mijn mond stond opnieuw even open, en ik dacht even na voor ik hem met een rood hoofd weer dichtdeed.
'Yara. Vertel me alsjeblieft alles. Alles wat je weet, hoe je hier bent gekomen, wie je meenam, wat er is gebeurt hier...'
Ze knikte en ging even tegen de wand van de muur aanzitten. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar werd onderbroken.
'Cayla Littleton.' Klonk een barse stem.
Ik keek op en zag een van de uit de kluite gewassen wachters die bij de ingang van de deuren had gestaan. Of niet. Pech, ze leken allemaal toch zo op elkaar.
'Ja?' Mompelde ik.
'Meekomen.' Was het enige antwoord dat hij gaf.
Yara knikte naar me, als teken dat ik niet moest weigeren, en gewoon, zonder tegenstribbelen mee moest gaan, of er zouden nare dingen gebeuren.
Ik stond ook op en liep met de man mee.
Hij hield iets in mijn rug, en het prikte naar. Ik wist niet wat het was, maar ik wist wel dat als ik niet mee zou werken het verder in mijn rug zou worden geduwd. Ik rilde bij die gedachte.
We liepen naar boven, en een aangename warmte overspoelde me. We liepen over het tapijt, naar twee deuren, die open werden gehouden door twee butlers toen we aankwamen. We kwamen uit in een grote zaal. Ik kon niets uitbrengen.
Voor me stond Near.

héél snel verder jij!

Ahaha! Waarom gaan mensen eigenlijk niet verder bij de RPG XD?
Ik vind het trouwens echt heel grappig dat je mijn depressieve verhaal leest joh ;DD
~

4.4 Lies.

Cayla

Pas na even had ik genoeg geslikt om mijn droge keel weer praat-klaar te maken.
'Ga jij me een verhoor afleggen.' Vroeg ik, terwijl ik probeerde zo dapper mogelijk te klinken.
Hij grinnikte. Ik haatte die lach. Vroeger was hij zo favoriet.
'Waarom?' Vroeg ik fluisterend.
Hij keek me aan.
'Wat waarom?' Vroeg hij toen. Ik moest praten tegen de jongen die ik zo aardig had gevonden, van wie ik had gehouden. Ik kon niet tegen hem praten, maar dwong mezelf daartoe.
'Waarom doe je dit? Ik... Near. Ik vertrouwde je. Jij... Ik dacht dat we vrienden waren.' Ik wist dat dit niets uitrichtte. Dat had waarschijnlijk iedereen gezegd.
'Waarom Near? Jij bent niet zo.' Ik gebaarde met mijn armen om me heen.'Ik kan je helpen, ik zal in je geloven, beloofd. Maar dit... Ik ken je Near, ik heb je gezien...'
Hij leek even uit het veld geslagen, en hij leek te aarzelen, maar toen klonk er een stem op uit het duister.
'Luister niet naar dat wicht. Doe wat je moet doen.' Het was een man. Hij leek op Near, waarschijnlijk was het zijn vader.
Near leek in een strijd met zichzelf. Toen nam hij zijn beslissing en knikte naar zijn vader.
'Cayla.' Begon hij, en hij probeerde zijn stem harder te laten klinken, maar het lukte hem niet. 'Vertel eens. Heb je ooit wel eens iets vreemds meegemaakt.'
'Vreemds?'
'Iets wat je eigenlijk niet geloofde, iets wat eigenlijk niet kon.'
Ik schudde mijn hoofd.
'Nee.'
Near knikte geïnteresseerd.
'Aha. Wist je dat je wel een enorme magische kracht in je hebt.'
Opnieuw schudde ik mijn hoofd.
'Daar had ik geen flauw benul van.'
'Interessant.' Zei Near, en hij scheen even na te denken. Toen haalde hij een roos tevoorschijn.
Ik keek ernaar met opgetrokken wenkbrauwen en een ongelovige blik. Ging hij me die nou geven? Nee. Dat deed hij niet.
'Als... Test om te zien hóé sterk iemand wel niet is, doen we dit.' Near sloot zijn hand om de bloem heen, liet hem toen los en liet hem langzaam open en dicht gaan. 'Het is makkelijk en iedereen kan het, zelfs de minst begaafste kinderen. Probeer hem maar.'
Hij hield de roos voor me.
'Nee.' Zei ik simpelweg. 'Ik doe helemaal niets.'
'O. We hebben er zo een.' Zei zijn vader die ons vanaf een afstandje gade had geslagen. 'Mag ik.'
Near knikte aarzelend, en hij draaide zich om, alsof hij niet wilde zien wat er ging gebeuren.
Near's vader hief zijn arm op, en plots ging er een intense pijnscheut door me heen. Als eerste reactie gilde ik, maar ik stopte daar snel mee, en de man stopte. Ik ademde jachtig en onbeheersbaar.
'En nu dan?' Vroeg Near.
Ik schudde mijn hoofd.
'Geen denken aan.' Zei ik. 'Ik ga helemaal niets doen voor jou.'
Ik keek hem aan. Mijn blik lag vol pijn. Niet door net, maar door wat hij had gedaan. 'Alsjeblieft.' Zei ik.
Hij schudde zijn hoofd, maar de aarzeling in zijn hoofd leek toe te nemen.
Nog een paar keer werd vader op me afgestuurd, maar toen ik bleef weigeren gebeurde er iets anders.
'Haal haar.' Zei Near tegen een wachter, en hij wendde zich tot mij. 'Als het zo moet dan moet het.'
Ik wist niet wat hij bedoelde, tot Yara de zaal werd binnen geloodst.
'Yara.' Zei ik ongelovig.
'Open en sluit de roos.' Zei Near vast.
Ik schudde angstig mijn hoofd, en ik keek naar Yara. Pas toen Near's vader op haar af liep besefte ik wat hij van plan was. Maar ik was al te laat. Yara gilde het uit.
'Stop, stop, stop!' Riep ik hysterisch. 'Ik doe het al, ik doe het, stop!' En hij stopte.
Yara viel op de grond. Niemand schonk aandacht aan haar. Na even zei Near:'Breng haar terug.'
'En nu dan?'
Ik knikte angstig, en hield mijn hand over de roos heen. Hij moest openen en sluiten. Nu, voor Yara, voor er meer zou gebeuren. Ik hield mijn hand weg, en tot mijn verbazing hing de roos niet meer slapjes in het vaasje.
Ik hoorde iemand een zucht slaken. Een dienstmeisje keek me met grote ogen aan, maar Near stuurde haar streng weg, en met gebogen hoofd verliet ze de kamer.
'Aah.' Zei Near's vader. 'Breng haar terug, we gaan meten.'
Ik werd terug gebracht naar mijn cel, en ik stortte me meteen op Yara.
Ze lag daar maar, op de ijskoude vloer. Alleen.
Maar toen ging de deur open en kwam er iemand binnen, met vlugge pas.
'Yara.' Hoorde ik achter me. 'Cayla, wat-'
'Die man...' Snikte ik terwijl ik Yara rechtop liet zitten.
Ze opende langzaam haar ogen.
'Laat me nooit meer alleen.' Zei ze, tegen ons beide.
'Nooit meer.' Zeiden ik en de jongen tegelijkertijd. 'We blijven altijd bij je.'
En dat deden we.

Snel verder hoor!
En jou zielige depriessieve verhaal lezen ?? Dat depressieve deel slaat nergens op xD Want het is super verzonnen! Ik vind dat heel knap als mensen een fantasie verhaal verzinnen. Ik hou ook heel erg van schrijven (doe het ook regelmatig) maar ik kan nooit mijn eigen werelden verzinnen zegmaar.

O, aha, nou, ehm, dankje :DD
~
5.1 Statements.

Yara

De middag nadat ik Near voor het eerst zag, was niet zoals gewoonlijk. Er hing een vreemde sfeer in huis, of misschien verbeelde ik me dat gewoon. Ik wist niet precies wat het was. Misschien had het wat met Cayla's voorgevoel te maken. Maar Cayla had wel vaker voorgevoelens, en meestal sloegen ze nergens op en vertelde ze voor de grap vreemde dingen. Maar toch, ze had vanmorgen zo serieus geleken, alsof ze het zelf ook niet goed begreep.
Mijn moeder had zoals gewoonlijk al door dat er iets mis was voor ik goed en wel mijn jas had opgehangen, maar ze zei er niets over. Ze voelde blijkbaar aan dat ik er niet over wilde praten, en gaf me een kop thee en een koekje mee naar boven.
Mijn kamer was helemaal bovenin. We hadden een oud huis, met een punt dak, en ik zat in het topje. Ik vond het altijd heel gezellig, en ik voelde me er fijn, maar vandaag was het goed mis. Ik voelde me alleen, en niets kon me opvrolijken. Het was alsof er iets in me geknapt was, alsof ik het allemaal niet meer kon hebben. En op de een of andere manier kon ik me er totaal niet toe zetten om Cayla te bellen. Ik wist niet waarom. Ze was al tijden mijn beste vriendin, ik vertelde haar alles, zij vertelde mij alles. Altijd.
Ik voelde me draaierig en misselijk. Ik kon er niet tegen.

De volgende dagen werd ik thuis gehouden. Mijn moeder zei dat ik ziek was, maar ik wist wel beter. Ik was niet ziek, er gebeurde iets binnen in me. Een soort afstandelijkheid. Ik wilde niet dat mensen te lang in mijn buurt waren, en ik wilde het liefst alleen zijn.
Op de derde dag ging het mis. Mijn ouders sliepen, maar ik was nog wakker, zittend in bed. Er tikte iets tegen het raam. Ik keek, en opnieuw tikte het. Ik stond op en bekeek het raam. Er stond iemand beneden, gooiend met steentjes. Ik herkende hem meteen. Near. Ik deed het raam open en keek hem aan.
'Wat doe je hier?' Fluisterde ik, hard genoeg dat hij het kon horen, maar zo zacht dat ik verder niemand wakker zou maken.
'Kom naar beneden, dit is belangrijk.'
Ik keek hem verbaasd aan. 'Wat is er zo belangrijk?'
Hij schudde zijn hoofd. 'Dat kan ik zo niet zeggen, kom alsjeblieft.'
Gewoonlijk zou ik niet zomaar naar beneden gaan als een vreemde me dat vroeg, maar het was alsof er iets in me schreeuwde om het te doen. Dus deed ik het. Snel kleedde ik me aan, daalde de trap af en liep naar hem toe.
'Wat?' Vroeg ik.
Even gaf hij geen antwoordt. 'Sorry.' Zei hij toen. Een harde klap tegen mijn hoofd, en alles werd zwart.

Toen ik wakker werd lag ik op iets hards. En kouds. Ik kreunde, en opende mijn ogen, terwijl ik rechtop ging zitten.
Er stond iemand bij de spijlen. 'Ah, ze is eindelijk wakker. Ik werd ongeduldig, het duurde zo lang.' Het was Near's ijzige stem.
'Wat- Waar ben ik?' Hakkelde ik verdoofd, en ik krabbelde overeind. Ik viel weer om, mijn hoofd tolde en ik kon me nergens vast pakken.
'Voorzichtig, voorzichtig.' Was Near's zachte antwoordt. 'We willen niet dat je straks pijn hebt, niet?'
Hij grinnikte, een onaangename, kille lach, en hij draaide zich om, zodat ik alleen achter bleef.

stomme near!!
snel verder!!!

5.2 Statements.

Yara

Ik rilde. Zijn stem had iets... Engs. Het leek alsof hij ervan genoot om mij hier te zien zitten, bang en alleen, geen idee hebbend wat ik moest doen. Tegen hem, en tegen mijn opsluiting. Ik wist ook niet wat ik moest doen, ik had geen flauw idee. Maar ik wou niet zwak lijken, ik zou zorgen dat ik sterk bleef, tot het einde. Ondanks mijn trieste situatie speelde er een glimlachje om mijn lippen. Wat klonk dat dramatisch.

De daaropvolgende dagen zag ik Near niet meer. Hij was weer terug op mijn wereld, schatte ik. Dit betekende niet dat ik alleen werd gelaten. Jammer genoeg niet. Er werd zelfs veel aandacht aan me besteed. Ik werd de hele dag ondervraagd, ik werd gedwongen dingen te zeggen. Ik werd pijn gedaan, er werd gedreigd dat ze me zouden vermoorden als ik niet alles vertelde wat ik wist. Maar dat wilde ik niet.
Cayla was er altijd voor mij geweest, en nu had zij mij nodig, al wist ze dat waarschijnlijk niet. Ik probeerde me te verzetten tegen hen, terwijl zij mijn gedachte binnen drongen, elk hoekje onderzochten en elk nieuws opnamen. En het ergste was dat ik er niets tegen kon doen. Ik deed mijn best, mijn uiterste best om het te stoppen, maar ik was te zwak. Te zwak...

Maar gelukkig was ellende niet het enige wat ik meemaakte. Na mijn eerste "ondervraging" was ik bang, en had ik pijn. Maar het duurde niet lang of ik kreeg gezelschap, en dit keer positief voor mij.
'Gaat het?' Met een klik opende hij het slot, en stapte hij naar binnen. Zijn stem klonk bezorgd. Ik zat ineengedoken in een hoekje, mijn knieën opgetrokken en mijn benen erom heen geslagen. Aarzelend richtte ik mijn hoofd op. Hij staarde me plots verontschuldigend aan. 'O god, sorry, ik- wacht ik haal-...' Hakkelde hij, en ergens verscheen er iets geamuseerds op mijn gezicht.
Ik haalde diep adem en protesteerde. 'Nee, wacht maar, het gaat wel,' en ik probeerde weer overeind te krabbelen. Hij hield me vast. 'jeetje...' mompelde ik, terwijl de duizeling langzaam verdween.
'Gaat het?' Vroeg hij opnieuw, en hij keek me aan.
Ik moest even nadenken, maar knikte toen. 'Bedankt.'
Hij grijnsde opgelucht toen hij mijn uitdrukking zag. 'Mooi zo.' Mompelde hij. 'Yara toch?'
Ik knikte. 'Ja.'
'Ik ben Kay.' Verklaarde hij. Ik glimlachte, en plotseling, in een impuls, omhelsde ik hem en barstte ik in tranen uit. Ik zeeg op de grond neer, en hij kwam naast me zitten, sloeg zijn armen om me heen, en zorgde dat ik me veilig voelde. 'Rustig maar.' Suste hij me. 'Ik krijg je hier weg, beloofd.' Ik keek op.
'Echt?' Hij knikte. 'Echt.'
Hij omhelsde me, en zo bleven we zitten, voor een tijdje.

Vanaf toen was Kay mijn vriend, en hielp hij me altijd. Hij was er altijd als ik hem nodig had, tot nu. Tot Cayla kwam.

Ik keek de twee voor me aan. 'Kay, dit is Cayla, mijn beste vriendin, altijd geweest. Cayla, dit is Kay, mijn beste vriend, die voor me gezorgd heeft toen ik hem nodig had.'
De twee keken elkaar aan, en hun monden stonden opnieuw heel even open. 'Kuch.' Mompelde ik droog, maar niet boos. Ze werden rood en wenden hun blikken af, al bleef er wel een schaapachtige blik in hun ogen staan.

verduuuuur!

5.3 Statements.

Cayla

Plotseling bedacht ik me iets. Ik beet op mijn lip. ‘Het spijt me.’ Zei ik toen zacht. Ik wist niet waarom ik daar nu pas op kwam. Ik moest me verontschuldigen. ‘Voor wat?’ Yara keek me verbaasd aan. Er verschenen tranen in mijn ogen.
‘Ik heb je in de steek gelaten. Ik heb me om de tuin laten leiden, ik ben er niet voor je geweest toen je me nodig had. Ik… Ik had niets door. Het spijt me.’ Ik boog mijn hoofd, en ik voelde haar armen om me heen.
‘O jeetje, gek.’ Zei Yara sussend. ‘Doe eens normaal. Dankzij jou is het nu allemaal beter.’ Ik hief mijn hoofd op. ‘Echt?’ Ze knikte. ‘Echt.’ Ze keek Kay met een grijns aan. ‘Toch, Kay?’
Hij werd opnieuw rood. Het zag er heel schattig uit. Hij knikte. ‘Ja, het zal nu allemaal beter worden. We kunnen nu beter een uitweg vinden.’
Met een klap zwaaide er een deur open. Kay schrok op en ging recht staan. Er ontsnapte een klein kreetje aan Yara’s mond, en ik zat alleen aan de grond vastgenageld. Ik staarde naar de man die in de deur opening stond.
Ik herkende hem. Het was Near’s vader. Vol afschuw keek ik hem aan. ‘Weg.’ Hoorde ik hem tegen Kay grommen, en die wierp ons nog een laatste, bezorgde blik toe voor hij de weg liep en de deur achter zich dicht deed.
‘Zo, dus jullie hebben er een nieuwe vriendje bij.’ Het was geen vraag, meer een constatering. Yara trilde, en kroop nog wat tegen de ijskoude wand aan. Ik pakte haar hand, en probeerde er een geruststellend kneepje in te geven, al weet ik niet zeker of het heel goed werkte.
Het was even stil.
‘Tong verloren?’ De man grinnikte onaangenaam. Ik voelde Yara’s trillingen ook door mij heen gaan, maar ik deed mijn uiterste best om het niet te laten merken. Ik. Mocht. Niet. Opgeven.
‘Waarom een roos?’ Ik weet niet waarom ik het vroeg. Toen ik er later over na dacht, besefte ik dat het een van de domste dingen was die ik had kunnen zeggen, maar nu leek het… Niet logisch, maar ik kon nu alleen maar denken aan het feit dat ik die man moest afleiden van waar hij eigenlijk voor kwam. Het werkte, en hij leek even uit het veld geslagen.
‘Waarom een roos?’ Herhaalde ik opnieuw. Ik hoorde Yara iets achter me piepen van angst, maar ik deed mijn best niet om te kijken. ‘Wat bedoel je?’ Gromde hij. Ik dacht dat ik iets van aarzeling hoofde, maar dat had ook kunnen zijn omdat ik het zo graag wilde.
‘Waarom een roos? Waarom geen,’ ik dacht even na. Wat was het moeilijk om verschillende bloemen te bedenken als je onder druk stond. ‘klaprozen, of margrieten, of viooltjes?’
Het was even stil, maar toen keek hij me boos aan. ‘Rozen zijn het teken van kracht. De roos is een machtige bloem.’ Ik wist niet of hij het op dit moment uit zijn duim zoog om mij maar te kunnen tegen spreken, of dat het echt zo was, en ik bang zou moeten zijn.
Wie hield ik voor de gek? Ik was doodsbang.
‘Kom mee jij.’ Hij wees op Yara. Een angst bekroop. Dezelfde soort als toen ik moest aanzien hoe ze Yara pijn deden, en toen ik haar miste, en bang was dat ik haar nooit weer zou zien…
Ze snufte, en stond trillend op. Ik gaf nog een kneepje in haar hand. De man pakte haar polsen en trok haar hardhandig mee.
Ik moest iets doen, moest hem stoppen, moest haar helpen, moest, moest, moest…
‘Wat ga je doen?’ Vroeg ik, nog voor hij door de deur opening was gestapt. Hij draaide zich om. ‘Gaat je niets aan.’
En toen, knapte er iets, binnen in me. ‘Dat gaat me wél iets aan. Yara is mijn vriendin, en als jullie het wagen om haar ook nog maar een haar te krenken.’ Wat een filmgepraat. Dat ik dacht dat het verschil zou maken.
‘En dan wat?’ Het leek of hij in lachen uit zou barsten. Mijn ogen vermalde zich, en mijn handen balden zich tot vuisten. En nu was het genoeg!
‘Laat haar gaan.’ Zei ik met opeengeklemde kaken. Zijn antwoord was simpel. ‘Nee.’ Ik weet niet precies wat er gebeurde. Het enige wat ik me goed herinner is Yara’s gil toen ik op de man afstormde, met vurige ogen, die niets anders zagen.
Ik had nooit echt een teken van geweld getoond hiervoor. Niet op school, niet thuis. Maar nu leek het alsof ik het altijd deed, en goed kon. Jezus. Ik sprak erover alsof het een hobby was, iets waarin je beter kon worden. Oké, focus.
Ik sprong op hem af. Dat had hij blijkbaar niet verwacht, want hij liet Yara los, en deinsde een paar stappen achteruit. Hij herstelde zich snel. Met een grom storte hij zich op me. Ik voelde een pijn scheut in mijn arm. Hij schaafde zich langs het hout van de deur. Yara gilde.
‘Stop, stop, alsjeblieft, stop! Cayla, ik red me wel, laat het, alsjeblieft, Cayla…’ Snikte ze.
Ik keek haar even aan, en kromp toen ineen. Iets deed me pijn. Het leek een beet, maar dat was het niet. Het kroop door me heen, vulde me, en maakte me slap. Het deed me pijn, en het ergste was dat ik er niets tegen kon doen… Even verslapte zijn greep, en ik wurmde me los.
‘Cayla, pak mijn hand!’ Yara leek gekalmeerd, en ze keek me strak aan. Ik aarzelde. ‘NU!’ Gilde ze, en ik rende naar haar toe. Het laatste wat ik me herinner was een verschrikkelijke pijn in mijn hoofd, een kreet van hem, en het zwart, dat me overmeesterde, en omsloot…

toen je
"laat haar gaan" schreef
d8 ik dat het near was,, klein beetje hoop dat tie nog goed was
maar nee :'(

6.1 Learn

Cayla

Alles was zwart. Mijn ogen waren te zwaar om open te doen. Mijn lichaam deed té veel pijn om me te bewegen. Er ontglipte toch een zachte kreun aan mijn lippen, en ik hoorde iets naast me. Ik moest opstaan, me verdedigen… Maar ik kon niets doen!
‘Rustig, Cayla, ik ben het, Yara, het komt wel goed.’ Ik hoorde Yara’s stem, en die stelde me gerust. Ik deed met moeite mijn ogen open. ‘Yara?’ Ze pakte mijn hand en knikte, zo te zien dolblij dat ik weer bij bewustzijn was.
Ik deed mijn ogen snel weer dicht. Het licht was fel, en scheen vervelend brandend op me neer. Het was even stil.
‘Kan je bewegen?’ Hoorde ik Yara toen vragen. Ik tilde mijn arm langzaam op, en gaapte. ‘Yara?’ Ik hoorde haar verschuiven, en na een paar seconden kreeg ik antwoordt. ‘Ja?’
‘Wat is er in hemelsnaam gebeurt.’ Ze grinnikte onder mijn verontwaardigde stem, en ik dacht nijdig dat ze dat altijd deed als ik boos was. ‘Dat vertel ik je als je weer goed rechtop kan zitten.’
Het duurde veel te lang voor ik zelf rechtop kon zitten, en Yara lachte me telkens weer uit als ik omviel, en mezelf met zwaaide armen probeerde te redden.
‘Komisch hoor.’ Mompelde ik toen ze nog nagrinnikend recht ging zitten, nadat ik haar had gedwongen me te vertellen wat er in godsnaam was gebeurt. Ze werd eindelijk weer serieus.
‘Je weet dat ik je vertelde over die,’ het leek of ze naar woorden zocht. ‘magie, toch?’ Ik knikte. ‘Nou, eh… Hier, hebben we dat allemaal, en het woord een soort van… Bevrijd als je hier voor het eerst komt.’ Dit alles vertelde ze nogal hakkelend en stamelend, alsof ze niet goed wist wat ze moest zeggen. ‘En eh, dit is wat ik kan…’
‘Wat?’ Ik keek haar niet begrijpend aan. Ze keek me moeilijk aan. ‘Ik heb je pijn gedaan…’ Zei ze, en toen ik wilde protesteren voegde ze er snel aan toe: ‘Ma-maar ik heb je ook hierheen gebracht, en je gered.’ Ik was even stil, en ze trok een gezicht.
Als ik stil was keek ik vaak alsof ik uit elkaar ging barsten, en volgens mij geloofde ze dat ik dat nu zeker zou gaan doen. Toen verscheen er een flauwe glimlach op mijn gezicht, en omhelsde ik haar stevig. Ze keek me verbijsterd aan, en trok een gezicht waar het “Wát?” vanaf straalde.
‘Je hebt me gered.’ Ze dacht even na, en keek toen weer een beetje beteuterd. ‘Maar ik heb je pijn gedaan.’ Ik keek haar serieus aan. ‘Ik jou ook.’ Ze knikte.
Opnieuw omhelsde we elkaar, en er verschenen tranen in mijn ogen.
‘In iedergeval,’ ging ik lichtjes snotterend verder. ‘jij kan dus transporteren en mij pijn doen.’ Ik zei het met een grijns, zodat Yara niet ópnieuw dacht dat ik boos op haar was. ‘Nou, dat eerste klopt, maar dat pijn doen licht niet aan mij. Je lichaam is niet aan de plotselinge verandering tussen stukken wereld gewend, en in de tussentijd…’ Ze aarzelde even, en leek het niet goed te kunnen verwoorden. ‘In de tussentijd heb jij pijn en eh, ik niet. Niet flauw bedoelt hoor.’ Voegde ze er snel aan toe.
‘Weet ik toch.’ Mompelde ik. Het was even stil. ‘Cool.’ Zei ik toen. ‘Wat?’ Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Nou, dat je dat kan, ik bedoel, het was nogal handig.’ Ze grinnikte. ‘Inderdaad.’
Ik keek rond, en bedacht me iets. ‘Waar zijn we?’ Ze keek opnieuw een beetje moeilijk. ‘Ik eh, weet het niet.’ Ik zuchtte met een flauwe grijns op mijn gezicht. ‘Dus je wil zeggen dat je ons naar een plek hebt getransporteerd, die je zelf níét kent, terwijl we op de vlucht zijn voor mensen die ons waarschijnlijk drievoudig willen vermoorden?’
Yara keek heel opgelucht. ‘Ja, ik ben blij dat je onze situatie begrijpt, Cayla.’ Zei ze luchtig. We barstte beide in lachen uit. ‘Nou, lekker dan.’ Murmelde ik, nog nagrinnikend.
We werden weer serieus.
‘We moeten wel een soort van… Ehm, ergens heen, toch?’ Ze knikte, en stopte op met lachen. Ik krabbelde overeind en bood haar mijn hand aan. Ook zij ging staan, en pakte mijn hand. ‘Dan gaan we toch samen wat zoeken?’ Ik knikte, en ze keek me even onderzoekend aan.
‘Gaat alles goed?’ Vroeg ze toen. Ik knikte luchtig en we begonnen kalmpjes te lopen.
Ik had gelogen. Er was helemaal niets goed…

ojee ojee ojee
weet je wat ik ou zo graag wil weten????
Welke kracht Cayla heeft xD
Weiteren!

6.2 Learn

Cayla

Mijn hoofd deed pijn, en ik voelde in mijn maag dat er iets niet goed was. Maar het zou nog slechter voor Yara zijn als ze wist dat ik me niet goed voelde, dus hield ik mijn mond, en zette ik mijn vrolijkste glimlach op.
We kletste wat over school, en dat we nu dat wiskunde proefwerk niet hoefden te maken, en al dat soort onzinnige dingen. Nooit kwamen ons ouders aan bod, omdat we beide wisten dat ze bezorgd zouden zijn, en we er niets aan konden doen.
Er schoot me plotseling iets te binnen. ‘Yara, kun je ons niet gewoon naar onze wereld teleport-dingessen?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb het al geprobeerd, maar het kan niet.’ Ze keek me aan. ‘Bovendien, zou dat je dood worden.’ Ik wist niet zeker of ze het meende of niet, maar ik ging er niet op in.
Het was een lange tijd stil, terwijl we doelloos door een groot maïsveld liepen. Misschien zouden we de boer tegen komen. Misschien zou hij boos zijn, omdat we zijn halve maïsveld om hadden gehakt. Misschien zouden we de boer níét tegen komen. Ja, dat zou goed zijn.
‘Yara?’
‘Hmm?’
‘Je zei dat iedereen die magie heeft, en dat die hier bevrijd wordt, toch?’ Vroeg ik langzaam.
Ze knikte aarzelend.
‘Heb ik dat dan ook?’
Ze keek me vragend aan. ‘Die magie?’ Ik knikte. ‘Ja.’ Was haar simpele antwoordt. ‘En hóé kan ik erachter komen wat dat is?’ Ze schudde haar hoofd en grinnikte.
‘Ik heb geen idee. Dat van mij was er gewoon, zomaar.’ Vertelde ze. ‘Ik zag gewoon in mijn cel, en ik dacht aan hoe het zou zijn aan de andere kant, maar ik had geen zin om me te bewegen, en toen deed ik mijn ogen dicht, en toen zat ik er opeens.’
Ze was even stil.
‘Eerst kon ik me nauwelijks twee meter verplaatsen, maar het ging steeds beter. Jammer genoeg kwam ik niet buiten het kerker-gebied. Er lag een of andere spreuk om heen, waardoor mijn magie geblokkeerd werd.’ Ik knikte begrijpend.
‘Dus ik zal maar moeten wachten.’ Ze knikte. ‘Sorry.’ Zei ze, alsof het haar schuld was, en ik schudde grinnikend mijn hoofd.
Plotseling maakte Yara bijna een sprongetje van opwinding en schrik. ‘Cayla. Kijk. Daar. Mens. Iemand. Help!’ Piepte ze. Ik legde een hand op haar schouder en maande haar tot kalmte. Yara was, tot mijn ongenoegen, iets langer dan ik, en kon net over het maïs, dat nog niet zó lang was, heen kijken. Ik ging op mijn tenen staan.
‘Na-hou.’ Zei ik geërgerd toen ik het nog steeds niet kon zien. Yara richtte zich dapper op en keek opnieuw. ‘Het is een man, met een… Hoed. Zo’n cowboy hoed, weet je wel, uit van die-’ Ik knikte. ‘Ja, ik weet het, uit van die cowboy films.’
Ze grinnikte. ‘En, wat doet hij?’ Vroeg ik nieuwsgierig. ‘Hij… Hij loopt gewoon…’ Ik keek teleurgesteld.
‘Laten we naar hem toe gaan, vragen waar we zijn, en waar we onderdak kunnen vragen.’ Aarzelend knikte Yara. We liepen zo recht mogelijk, wat nogal moeilijk was, aangezien we geen spoor hadden wat recht was. Toen we waarschijnlijk twee rondjes hadden gelopen, hoorde we voetstappen, en een kuch. Langzaam tastte we door het maïs, en schoven we het opzij.
Een man van ongeveer 50, keek ons met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘En was doen júllie in mijn maïsveld?’ Vroeg hij met een licht boers accent. ‘Eh…’ Ik aarzelde, en Yara stamelde wat onhoorbaars. ‘Niks.’ Zei ik toen.
De man grinnikte. ‘Mooi zo, want jullie mogen ook niks doen hier. Meekomen.’ Braaf liepen we mee, Yara lichtjes trillend. Door dat ze was opgesloten, was ze een stuk angstiger geworden, merkte ik.
‘Hoe heten jullie.’ We wisselden een blik uit. ‘Ik heet Miquel.’ Hij keek ons met een schuine blik onderzoekend aan. ‘Ik ben Yara.’ Mompelde Yara naast me. ‘En dit is mijn vriendin Cayla. We komen van Commlewood-house.’ Miquel zette grote ogen op.
‘Maar…’ Ik keek hem waarschuwend aan. ‘We kunnen geen vragen beantwoorden.’ Vertelde ik voordat Yara kon antwoorden. ‘U moet ons maar op ons woord geloven als we zeggen dat we niet bij hen horen.’
Miquel was even stil. Toen knikte hij. ‘Oké.’ En samen liepen we naar zijn vervallen huisje. Mijn hoofd deed nog steeds pijn, en het enige wat ik wilde was dat ik kon slapen. Dus negeerde ik de slechte gevoelens in mijn maag.

aaaah
snel verder!!!

6.3 Learn

Cayla

Die nacht sliep ik slecht. Alles deed pijn, mijn lichaam, mijn hoofd, mijn hart… Midden in de nacht liep ik de trap van het huis af. Het was stil. Ik haalde de deur van het slot met een zachte klik, en deed hem open. Het erf was vredig, en nog stiller.
Ik ging op de drempel zitten. De deur viel zachtjes achter me dicht. Ik trok mijn benen op, en sloeg mijn armen erom heen. Met een zucht leunde ik tegen de leuning aan.
In mijn hoofd spookte steeds hetzelfde beeld rond, een beeld dat ik niet uit mijn hoofd kon krijgen, en eigenlijk ook niet wílde krijgen.
Kay. Misschien zouden er nu wel verschrikkelijke dingen met hem gebeuren, omdat wij hem kende, met hem gepraat hadden…
Yara keek ons aan. 'Kay, dit is Cayla, mijn beste vriendin, altijd geweest. Cayla, dit is Kay, mijn beste vriend, die voor me gezorgd heeft toen ik hem nodig had.'
Kay en ik keken elkaar aan, en onze monden stonden opnieuw heel even open. 'Kuch.' Mompelde Yara droog, maar niet boos. We werden rood en wenden onze blikken af, al bleef er wel een schaapachtige blik in onze ogen staan.
Ik vroeg me af of hij nog aan mij dacht. Vast niet, hij heeft belangrijker dingen aan zijn hoofd. Misschien heeft hij wel pijn… Het gevoel dat dat zo zou kunnen, deed míj pijn.
Een windvlaag liet mijn losse haren opwaaien, en ik rilde. Ik sloot mijn ogen, terwijl ik probeerde de tranen tegen te houden. Wazige beelden schoten door mijn hoofd. Beelden van hem, van Near… Van Yara, alleen in de koude cel, van mijn moeder, bezorgd en bang… Van mezelf, stom, alleen, bang…
Er gleed een traan over mijn wang, en ik veegde hem snel weg met de muis van mijn hand. Ik moest nu niet huilen. De tweede traan gleed over mijn bleke wang.
‘O, kom op,’ fluisterde ik gedempt. ‘stop nou…’
Ik boog mijn hoofd. Kay, kon je nou maar hier zijn, en bij me zijn… Me vasthouden, me troosten… Alsjeblieft.
Ik trilde. Laat me niet alleen…

Op dat moment zat Kay tegen de rand van een cel aangeleund, zijn hoofd gebogen, boos op zichzelf. Een stem klonk op in zijn gedachten, een bekende stem, een stem die hij graag hoorde…
Alsjeblieft. Laat me niet alleen…
Met een schok kwam hij overeind. Cayla…

oew nais nais

6.4 Learn

Cayla

Ik dacht dat ik nooit meer zo iets zou voelen. Iets overspoelde me. Blijdschap, opluchting, geluk? Ik veegde nog meer tranen weg.
Kay? Misschien was het wel een verbeelding. Maar het was wel de beste die ik ooit had meegemaakt.
Cayla… Ben jij dat echt?
‘Ja, ja dat ben ik.’ Ik zei het hardop, maar kreeg geen antwoordt.
Ja, dat ben ik echt!
Kan dit? Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd doorgalmen. Het was zo’n mooi geluid…
Blijkbaar… Ik glimlachte. Kay, waar ben je, hoe kan dit… Opnieuw huilde ik. De tranen stroomden over mijn wangen. Tranen van geluk, angst, tranen die niet begrepen wat er gebeurde…
Gaat het? Ik knikte, werd rood en antwoordde toen met een zachte ja.
Het was een lange tijd stil. Ja. Ik veegde nog wat tranen van mijn wangen. Gaat het met jou?
Nou, ik zit in een kerker, en ik heb het koud, maar verder is alles goed. Hij dacht het luchtig, alsof het niets was, en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Aha. Het was opnieuw een hele tijd stil.
Hoe kan dit? Ik kreeg geen antwoordt. Er schoot alleen een verschrikkelijke, brandende pijn door mijn lichaam. Er verschenen opnieuw tranen in mijn ogen. Wat was er toch met me vandaag?
‘Cayla?’ Ik hoorde Yara’s slaperige stem achter me, en schrok op uit mijn gedachten. ‘Is alles… Goed?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik…’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Niets.’
Yara kwam naast me zitten, en sloeg een arm om me heen. ‘Jij denkt ook aan hem, niet?’ Vroeg ze. ‘Kay.’ Ik knikte. ‘Je hebt geen idee hoe veel.’
Ze knikte. ‘Ik weet hoe je je voelt.’ Ik schudde opnieuw mijn hoofd, flauwtjes dit keer. Ik wilde wat zeggen als Nee, je hebt geen idee, echt niet’, maar ik kreeg het niet over mijn lippen.
‘Eigenlijk zouden we moeten gaan slapen.’ Zei Yara. ‘Ik ben je meteen gaan zoeken toen ik zag dat je niet in bed lag. En toen je niet in het huis was, en het zo stil was, werd ik een beetje bang, maar toen hoorde ik je hier, buiten…’ Ik knikte, als teken dat ik het begreep.
‘Bedankt.’ Mompelde ik. ‘Maar ik…-’ Ik twijfelde. ‘ik ben niet moe, echt niet.’
Een paar minuten later lag ik tegen Yara’s schouder aan te slapen.

Toen ik de volgende ochtend wakker werd, lag ik weer in bed. Alleen, merkte ik drie minuten later, toen ik in Yara’s bed keek. Een paar zonnestralen schenen door de mottige gordijnen. Ik stond op, kleedde me aan, en streek met de natte lap water die op een nachtkastje lag over mijn voorhoofd en liep naar beneden.
‘Daar is ze.’ Hoorde ik de boer tegen Yara zeggen, die grinnikte. ‘Je bent laat.’ Zei hij tegen mij. Ik knikte slaperig. ‘Weet ik.’ Mompelde ik.
Yara deed haar best haar lachen in te houden.
‘Nou,’ Miquel stond op. ‘als jullie hier willen blijven, en volgens mij willen jullie dat wel,’ voegde hij eraan toe toen hij onze heftig knikkende gezichten zag. ‘moeten jullie ervoor werken.’
Hij moest lachen toen hij onze ogen wat groter zag worden. ‘Ja, inderdaad.’ Ging hij verder. ‘Ik ben oud, en het is moeilijk voor mij én mijn rug om al het werk op het land nog alleen te doen. Dus zolang jullie hier zijn, moeten jullie je plichten vervullen.’
Yara en ik keken elkaar even verbaasd aan, en gaapten toen.
‘Kee.’ Mompelde ik slaperig. ‘Doen we.’ Hoorde ik Yara erachter aan zeggen.
‘Nou, dan kunnen we beter beginnen.’’
Ja, dat konden we inderdaad. Het bleek, dat er nogal veel werk was, op het land.
En een uur later stonden we allemaal op andere blokken. Bezig met vaag werk waar Yara en ik helemaal niets van begrepen. Na twee uur kwam Miquel even kijken.
‘Cayla?’ Vroeg hij. ‘Waar kom je vandaan, en wat is je familienaam?’
‘Hoezo?’ Vroeg ik.
‘Het is iets… Persoonlijks…’ Ik knikte. ‘Oké.’ Wat kon het kwaad?
‘Waar ik van kom is moeilijk uit te leggen.’ Hij knikte. ‘Mijn familienaam is Littleton.’
Het was stil. ‘Wil je niet ook weten waar ik vandaan kom, en wat mijn familienaam is?’
Ik keek hem aan. ‘Ik dacht dat dat ook persoonlijk was.’
Hij knikte. ‘Het is persoonlijk, maar het is denk ik belangrijk dat je het weet.’
‘O. Nou, vertel dan maar…’ Mompelde ik.
‘Ik woon hier al mijn hele leven. Vanaf dat ik geboren werd, tot nu.’ Zei hij. Ik knikte. ‘Mijn hele naam is Miquel Commlewood.’

shit shit shit
waarken ik die naam van?!

NEAR JONGEN XDD
~~

7.1 Flight.

Cayla

Mijn ogen werden groot, en mijn adem stokte in mijn keel. Ik deinde een paar passen achteruit. ‘U… Ik dacht…’ Hij hield zijn handen op, om me tot kalmte te manen. ‘Nee, rustig, ik…’ Zijn gezicht leek verward, en ik zag hem worstelen met gevoelens en gedachten, die allemaal tegelijkertijd probeerden om me alles uit te leggen. Maar ik kon er niet tegen. Hij had gelogen. Waarschijnlijk wist hij alles al. Over Near, de tests die ik moest afleggen, over Yara die gevangen zat, over mij… Hij moest alles weten over mij. Dat ging te ver.
‘Nee, laat me met rust, ik moet… Yara… Waar is Yara?’ Ik werd hysterisch, draaide me om. Ik moest hier weg, ik moest Yara vinden, en dan weg, weg, weg… Ik lette niet meer op de stem van Miquel, die me dingen nariep, dingen die ik niet wilde horen, en toch weer wel…
‘Yara, Yara!’ Ik hoorde haar stem in de verte. ‘Cayla? Cayla wat is er?’ Ze verscheen voor me, en ik botste tegen haar op.
‘Auw,’ mompelde ze. ‘Aah, Cayla wat is er in godsnaam in de hand.’
‘Je moet ons hier weg krijgen, nu meteen, snel!’
‘Oké maar-’
‘NU!’
Het bekrompen gevoel van het transporteren bekroop me, en hoewel ik mijn uiterste best deed bij bewustzijn te blijven, kostte dat me te veel energie, en uiteindelijk, viel ik flauw.

Ik zweefde in het donker. Het maakte me bang, ik wilde weg, maar ik kon me niet bewegen. Ik was doodsbang dat ik daar zou moeten blijven, voor altijd. Ik rilde. Ik wilde niet voor altijd hier blijven. Ik wilde naar mijn ouders, naar Yara, naar… Naar Kay… Ik wilde hier weg. Ik zou hier weg gaan.

Toen ik wakker werd, deed mijn hele lichaam opnieuw pijn. Waarom kon het niet gewoon fijn zijn. Alsof je op zachte kussens landde. Ik werd hier zo nijdig van. Maar toen ik Yara’s bekende stem hoorde vloog mijn woedde meteen weer over, als sneeuw voor de zon. ‘Cayla, Cayla gaat het weer?’ Ik knikte, en ging iets te snel rechtop zitten, en het licht verblinde me ópnieuw. Snel deed ik mijn ogen weer dicht.
‘Ah. Yara, help even.’ Ik hoorde snelle voetstappen, en armen hielpen me rechtop zitten.
‘Bedankt.’ Mompelde ik. De armen waren sterk, en voorzichtig. Ik fronste. Dit waren niet Yara’s armen. ‘Yara…?’
‘Ja?’ Ik kon gewoon aan aar stem horen dat ze bezig was om haar lachen in te houden.
‘Moet ik bang zijn om mijn ogen open te doen?’ Ik hoorde haar grinniken. ‘Nee, ik denk het niet.’
De armen voelden warm, zacht liefdevol. Mijn gedachten draaiden op top snelheid. Ik herkende ze. Ik hapte naar adem, en rilde.
‘Is alles goed?’ Yara’s stem klonk erg geamuseerd. Ik gaf geen antwoordt. In mijn hoofd draaide een muziekje, en ik leek verdoofd. Misschien verwachtte ik ergens al wie ik zou zien, maar het beste was toen ik hem écht zag, in zijn ogen kon kijken. Ik opende mijn ogen hoopvol. Mijn wens werd vervuld.
Degene die me vast hield, was Kay.